Ben bir kralım. Ucsuz bucaksız olmasada 11-12 metrekarelik bi krallık. en azından benim lan işte ne bıy bıy yapıyonuz. zaman zaman iki kardeş arasında pay olsada bazende tek başıma hükümdarlık sürüyorum. ama şu günlerde en büyük korkumu yaşıyorum. krallığım çatırdıyo çünkü. kendi zihnimde kurduğum tahtın yanışıyı krallığın çöküşünü izliyorum. ve yapabileceğim hiç bişey yok.
üstelik bunu yıkanda benim. kendi içimdeki sıkıntıda krallığımda günden güne yıkılıyo. o içinde mutlu hissetiğim yer yanmaya başladı. kapılar kapandığında sadece bana ve hayyalerime ev sahipliği acan o cennette artık bizden başka kabuslar ve olmamışlıklar kol geziyo. kısacası günden güne hükümdarlığımın elimden yitip gittiğini görüyorum. ve hiçbişey yapamıyorum. ne odamın içinde yankılanan müzik neşelendirebiliyo beni nede kendi hallerim. hayal kurmaktan bile sıkıldım. olmiycanı bildiğim halde 'zihnimde olur ama' dediğim şeyler bile artık zihnimde olurluktan çıktı. hiçlik var artık kırallığımda. halkım bana sırtını döndü. kendim bana sırtını döntü. zihnim beni arkamdan bıçakladı. kendi sikastine kurban gittim sanırım. neşe yerinde acı var artık. zevk yerine ızdırap. hayal yerine kabuslar var. artık bunlıyorum kendi içimde ve sarayımda. bedenimin ruhumu günden güne ezdiğine sahit oluyo gözlerim. kendi harcanmıs varlığımı görüyorum. krallığım zındanım oldu sanki. kendi kurduğum krallığın esiri oldum. ve en acısı beni bu hale yanlızca cennetimde hayat bulan hayallerim soktu.
yapabileceğim hiç bişey yok. başarısızlıklardan kaçmayı öğrendiğim gibi artık bu acıların beni hırpalamasına katlanmayıda öğrenicem. belki öğrenmicem. kaçışların en mutlağına gidicem. bilemessin bilemem. yanlızca krallığımdaki o eski mutlu günleri istiyorum o kadar.
